Ontroostbaar is de Nacht
De nacht, een droom van vallende sterren.
Van wind en woorden. Zachte woorden
in een woestijn. Zand en licht en
een onuitspreekbaar verlangen.
Warm zand in mijn hand,
sijpelt tussen mijn vingers door,
valt op jouw buik, ontglipt de woestijn...
samen met een vallende ster.
Vochtig van de ochtenddauw,
glijdt een droom van mijn wimpers af.
Hij laat geen sporen achter.
In mijn bewustzijn nestelt zich het licht.
Ongeduldig licht uit een ver verleden,
gezamenlijk met het zeurende verlangen
van de woestijn naar regen.
Ontroostbaar …. is de nacht.
Ontroostbaar...als jij er niet bent.