Ontroostbaar is de Nacht

De nacht, een droom van vallende sterren.

Van wind en woorden. Zachte woorden

in een woestijn. Zand en licht en

een onuitspreekbaar verlangen.

Warm zand in mijn hand,

sijpelt  tussen mijn vingers door,

valt op jouw buik, ontglipt de woestijn...

samen met een vallende ster.

Vochtig van de ochtenddauw,

glijdt een droom van mijn wimpers af.

Hij laat geen sporen achter.

In mijn bewustzijn nestelt zich het licht.

Ongeduldig licht uit een ver verleden,

gezamenlijk met het zeurende verlangen

van de woestijn naar regen.

Ontroostbaar …. is de nacht.

Ontroostbaar...als jij er niet bent.